Το προηγούμενο Σάββατο στην Εφημερίδα των Συντακτών δημοσιεύτηκε ένα άρθρο κάποιου Χ. Λάσκου, μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δηλώνει οικονομολόγος και συγγραφέας.
Το συγκεκριμένο άρθρο για το μόνο, για το οποίο διακρίνεται, είναι για την έκδηλη ανησυχία του αρθρογράφου να ρίξει τη γνωστή συριζαίικη λάσπη στο ΚΚΕ με προφανή στόχο να ακυρώσει την κριτική που κάνει το ΚΚΕ στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος εξελίσσεται στο βασικό σοσιαλδημοκρατικό πόλο διαχείρισης. Μια κριτική που επιβεβαιώνεται κάθε μέρα σε περισσότερο λαϊκό κόσμο. Γι αυτό άλλωστε όσοι βλέπουν πίσω από τις κοκορομαχίες με τη ΝΔ, θα δει πως θωπεύουν τον ΣΥΡΙΖΑ ορισμένοι από το σκληρό πυρήνα του συστήματος (βλέπε ΣΕΒ).
Πέρα λοιπόν από αυτή την έκδηλη ανησυχία του αρθρογράφου, σε όλα τα υπόλοιπα σημεία το άρθρο δεν αντέχει σοβαρής κριτικής.
Τι να απαντήσει και τι να πει κανείς; Μήπως για τον ισχυρισμό του «ότι το ΚΚΕ δεν ανησυχεί για την υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ στον ευρωμονόδρομο, αλλά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταφέρει να αλλάξει τα πράγματα;».
Κατ΄αρχάς το ΚΚΕ δεν ανησυχεί για την υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί πολύ απλά αυτή ήδη έχει συμβεί, υπάρχει στο ΣΥΡΙΖΑ απ’ τα γεννοφάσκια του. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώθηκε ως κόμμα, κηρύσσοντας την υποταγή στην ΕΕ και τον καπιταλιστικό «μονόδρομο». Και σήμερα κάνει το ίδιο και κάτι ακόμη χειρότερο: Σπέρνει αυταπάτες ότι αυτή η λυκοσυμμαχία μπορεί να εξανθρωπιστεί. Σε μια περίοδο που ο λαός βλέπει πιο καθαρά ότι η ΕΕ είναι εχθρός του, ο ΣΥΡΙΖΑ για μια ακόμη φορά της δίνει φιλί ζωής, ισχυρίζεται ξεδιάντροπα ότι η ΕΕ ξεκίνησε καλά και χάλασε στην πορεία.
Το ΚΚΕ πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει στον ίδιο δρόμο, όχι από εμπάθεια, αλλά γιατί εκεί οδηγούν μαθηματικά οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Η θέση ότι «η ΕΕ είναι μονόδρομος και εκεί θα διαπραγματευτούμε», η θέση ότι «το χρέος πρέπει να αποπληρωθεί και γι αυτό θα κάνουμε ευρωπαϊκές διασκέψεις», η θέση για «παραγωγική ανασυγκρότηση», δηλαδή στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης, αντικειμενικά φέρνουν νέα βάσανα στο λαό.
Και στο κάτω κάτω ας μας πει ο ΣΥΡΙΖΑ σε ποια χώρα η διαχείριση εντός των τειχών, του καπιταλιστικού συστήματος και της ΕΕ, που προτείνει, έφερε αλλαγές υπέρ των εργαζομένων. Άλλωστε σε αρκετές χώρες οι σύμμαχοι του ΣΥΡΙΖΑ στο ΚΕΑ έχουν δοκιμαστεί και ως κυβερνητική δύναμη ή έχουν συμπράξει σε αντιλαϊκές κυβερνήσεις (μεταλλαγμένα Γαλλικά και Ιταλικά ΚΚ, DieLinke σε ομόσπονδα γερμανικά κρατίδια, Κοκκινοπράσινη συμμαχία Δανίας κλπ). Το αποτέλεσμα για τους εργαζόμενους τραγικό και για το κίνημα ολέθριο. Αλλά και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δοκιμαστεί ως διοίκηση σε δήμους, όπου όχι μόνο δεν άλλαξε τίποτε, αλλά αρκετές από αντιλαϊκές επιλογές (π.χ. μερική απασχόληση) υλοποιήθηκαν με δικές του εισηγήσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και σε αυτό το θέμα είναι εντελώς αναξιόπιστος. Όποτε μίλησε για φιλολαϊκές αλλαγές (βλέπε Γαλλία - Ολάντ, Ομπάμα - ΗΠΑ), οι δήθεν αλλαγές εξελίχθηκαν σε εφιάλτη.
Για τη δε απουσία του ΚΚΕ από τις καμπές του κινήματος, εδώ ο αρθρογράφος απλά εκτίθεται. Αλήθεια γιατί δε μιλάει για τις δεκάδες απεργιακές μάχες στις οποίες οι κομμουνιστές, τα ταξικά συνδικάτα, το ΠΑΜΕ έπαιξαν τον κύριο ρόλο, σε αρκετές περιπτώσεις και με αντίθετη απόφαση της ΓΣΕΕ, με την οποία συντάχθηκε και η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί δε μιλάει για τις απεργίες στα λιμάνια ενάντια στις εργασιακές σχέσεις - γαλέρα των κρουαζιερόπλοιων, τις οποίες ο πρόεδρός του χαρακτήριζε «εξαλλοσύνες», όπως ακριβώς και οι εφοπλιστές και τα κυρίαρχα ΜΜΕ; Γιατί δε μιλάει για τη Χαλυβουργία, την κορυφαία απεργία των τελευταίων χρόνων, που οι κομμουνιστές και το ΠΑΜΕ στήριξαν αποφασιστικά;
Μήπως για αυτόν, οι συγκεκριμένοι αγώνες - που είναι οι πιο σκληροί, γιατί γίνονται απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία και τον κίνδυνο της απόλυσης - δε λένε και πολλά πράγματα, συντασσόμενος με το βασικό σύνθημα των πλατειών «έξω τα κόμματα, έξω τα συνδικάτα»;
Και επειδή ο κ. συγγραφέας προσπαθεί να ερμηνεύσει τη στάση του ΚΚΕ και με ψυχολογικούς όρους, τον συμβουλεύουμε να κοιτάξει στον καθρέφτη …..ή μάλλον καλύτερα στο άρθρο του, όπου επαναλαμβάνει καμιά 20αριά φορές τις λέξεις «ριζοσπαστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ». Μάλλον για να το πιστέψει και ο ίδιος. Όμως με λόγια δε μετατρέπεται σε ριζοσπαστική μια πολιτική, που είναι συμβιβασμένη μέχρι το μεδούλι.
Υ.Γ. Όταν διαβάσαμε την Παρασκευή, στο οπισθόφυλλο της Εφημερίδας των Συντακτών, την αναγγελία για αυτό το άρθρο, σίγουρα περιμέναμε κάτι καλύτερο από αυτή την καρικατούρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου