Η εποχή που εγκαινιάστηκε με τους προληπτικούς «αντιτρομοκρατικούς πολέμους» εκφράζεται με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τον πόλεμο στο εσωτερικό
Την ίδια στιγμή, τα αμερικανικά ΜΜΕ κυριευμένα από πανικό, μεταδίδουν ότι δύο ακόμη επιθέσεις είναι σε εξέλιξη, καθώς οι «αεροπειρατές» έχουν καταλάβει δύο επιπλέον εμπορικά αεροσκάφη και κατευθύνονται προς τη έδρα του Πενταγώνου, στο Αρλινγκτον της Βιρτζίνια και το Καπιτώλιο στην πρωτεύουσα Ουάσιγκτον. Με τον επεισοδιακό αυτό τρόπο, οι ΗΠΑ εισέρχονται στον «πόλεμο», με ένα «αόρατο εχθρό», το δίκτυο της «Αλ Κάιντα».
Εντεκα χρόνια μετά παραμένουν σε «πόλεμο ενάντια στη διεθνή τρομοκρατία» και οι «εικόνες της κόλασης» θα μεταδοθούν ανήμερα της 11ης επετείου, απευθυνόμενες στο θυμικό, ώστε να υπενθυμίσουν, υπογραμμίζοντας ότι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, η περιστολή και ο στραγγαλισμός των πολιτικών ελευθεριών και των ανθρώπινων δικαιωμάτων δεν έχουν τελειώσει.
Η υφήλιος γνωρίζει πια περισσότερα για τα τεκταινόμενα εκείνης της μαύρης μέρας, που σκοτώθηκαν, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία 2.996 άνθρωποι, περιλαμβανομένων των 19 φερόμενων ως αεροπειρατών και των 2.977 θυμάτων στη συντριπτική τους πλειονότητα εργαζόμενοι και πυροσβέστες στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου στη Νέα Υόρκη (2.606).Οι αποκαλύψεις, οι καταγγελίες και οι λεπτομέρειες είτε από έρευνες των θεσμικών παραγόντων είτε δημοσιογράφων, ειδικά οι «συνωμοσιολογίες», για το τι πραγματικά συνέβη εκείνη την ημέρα ενδεχομένως έχουν συμβάλει περισσότερο στη συσκότιση και στην παραπλάνηση παρά στην αλήθεια.
Προληπτικοί πόλεμοι
Μπορεί να έχει ξεχαστεί η σιβυλλική δήλωση του πρώην υφυπουργού Αμυνας Πολ Γούλφοβιτςστον απόηχο των γεγονότων της 11 Σεπτέμβρη ότι «αν δεν υπήρχε η 11 Σεπτέμβρη, θα έπρεπε να την εφεύρουμε»... ωστόσο οι αποκαλύψεις ακόμη και οι διάφορες θεωρίες έχουν συμβάλει, ώστε να ξεπεραστεί σταδιακά το σοκ και οι λαοί, όχι φυσικά οι εξουσίες, να αντιδράσουν στη συναίνεση και στην τυφλή σύμπραξη, που επέβαλαν οι ΗΠΑ και στις διάφορες σειρήνες και δορυφόρους τους αλλά και «διανοούμενους», σφογγοκωλάριους της εξουσίας, που διακήρυτταν με πολυσέλιδα πονήματα ότι «είμαστε όλοι Αμερικανοί».
Μια συναίνεση που οι ΗΠΑ, έχοντας στο πλευρό τους άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τη χρησιμοποίησαν για να εξαγγείλουν μια νέα αμερικανική εξωτερική πολιτική, ελλείψει και του μέχρι πρότινος «μπαμπούλα» της ΕΣΣΔ. Μία εξωτερική πολιτική που όχι μόνο θα προσάρμοζε το στρατιωτικό σχεδιασμό και τα αμυντικά συστήματα στην απειλή των «δικτύων τρομοκρατών», αλλά και θα οικοδομούσε μια νέα διεθνή συναίνεση απέναντι στις «διεθνείς απειλές». Αξίζει να υπενθυμιστεί ότι η συναίνεση αυτή που επιδίωξαν οι ΗΠΑ εκφράστηκε «εμπράκτως» όταν το ΝΑΤΟ, για πρώτη φορά στην ιστορία της Συμμαχίας, ενεργοποίησε τη ρήτρα - άρθρο 5 - συλλογικής άμυνας έπειτα από επίθεση εναντίον χώρας - μέλους. Ενέργεια που σημαίνει ότι το ΝΑΤΟ αντιμετωπίζει τις επιθέσεις αυτές ως απευθείας επιθέσεις κατά του συνόλου της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, όπως είχε δηλώσει ο τότε ΓΓ του, λόρδος Τζορτζ Ρόμπερτσον.
Η πρώτη πολεμική ενέργεια, στο πλαίσιο του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, εξαπολύθηκε από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, εξ ου και η ΝΑΤΟική κατοχική δύναμη ISF, εναντίον του Αφγανιστάν στις 5 Οκτώβρη του 2001 και συνεχίζεται έως σήμερα, ενώ μετά την ανάληψη των καθηκόντων εκ μέρους του Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, ο πόλεμος έχει επεκταθεί και στο Πακιστάν. Ως αποτέλεσμα ο πόλεμος AfPak (από τα αρχικά των χωρών) αμέσως βαπτίστηκε ως πόλεμος του Προέδρου Ομπάμα, και αποτέλεσε προανάκρουσμα των πολεμικών προετοιμασιών των ΗΠΑ για ολόκληρη τη Ασία. Δύο χρόνια αργότερα, οι ΗΠΑ θα ανακοίνωναν τη μετατόπιση του επίκεντρου της «εθνικής ασφάλειάς» τους, δηλαδή των ιμπεριαλιστικών τους στόχων από την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή στην Ασία και τον Ειρηνικό.
Εάν ο πόλεμος AfPak είναι ο πόλεμος του Προέδρου Ομπάμα, ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν ο πόλεμος του πρώην Προέδρου Τζορτζ Ου. Μπους.
Πόλεμος που εξαπολύθηκε με πλήρως χαλκευμένα στοιχεία, που ο τότε λεπτομερέστατα ο υπουργός ΕξωτερικώνΚόλιν Πάουελ παρουσίασε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, για την αποτροπή του κινδύνου των - ανύπαρκτων - όπλων μαζικής καταστροφής. Οι χάρτες που είχε παρουσιάσει τότε στο ΣΑ ο Κόλιν Πάουελ αποδείχθηκαν «σχέδια επί χάρτου», εντούτοις, οι πραγματικοί χάρτες του «πολέμου» ήταν αυτοί που είχαν συντάξει πριν την 11η Σεπτέμβρη τα μέλη της Ενεργειακής Δύναμης Κρούσης (Energy Task Force) του Λευκού Οίκου με επικεφαλής τον αντιπρόεδρο Ντικ Τσένι. Λεπτομερέστατοι χάρτες με τις ενεργειακές πηγές, τις τοποθεσίες και τα αποθέματα του Ιράκ, της Σαουδικής Αραβίας, της περιοχής του Κόλπου, αλλά και των πιθανών ανταγωνιστών για την απόκτηση του ελέγχου και της εκμετάλλευσής τους, ενώ είναι γνωστό ότι μέρος στις συνεδριάσεις της Ενεργειακής Ομάδας Κρούσης έπαιρναν μέρος και τα διευθυντικά στελέχη των ενεργειακών πολυεθνικών.
Το 2003, οι ΗΠΑ δεν έτυχαν της πλήρους δημόσιας στήριξης των «συμμάχων» και εφευρέθηκε η «συμμαχία των προθύμων», όπως είχε εφευρεθεί πριν ο «Αξονας του Κακού» (Ιράν, Ιράκ, Συρία, Β. Κορέα, Κούβα αλλά και Κίνα και Λιβύη που σημειωτέον οι στόχοι εξουδετερώνονται σταδιακά εάν κανείς δει τις διεθνείς εξελίξεις ειδικά όταν εξαγγέλθηκε ο «άξονας του κακού» και ο τότε πρόεδρος Μουαμάρ Καντάφι έσπευσε να συμμορφωθεί και να συνεργαστεί πλήρως στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας). Ο πόλεμος εξαπολύθηκε στις 20 Μαρτίου 2003.
Ο «άξονας του κακού» ήταν η εξέλιξη της «αυτοκρατορίας του κακού» της εποχής του πρώην Προέδρου Ρόναλντ Ρίγκαν ενώ ο «προληπτικός πόλεμος κατά του Ιράκ» ήταν η εκσυγχρονισμένη εκδοχή της ερμηνείας του δόγματος Μονρό από τον Ρούσβελτ, «η δικαιωματική απομάκρυνση, για προληπτικούς λόγους, όποιας κυβέρνησης δεν μας άρεσε, που έγινε το δόγμα Μπους, με τη μόνη διαφορά ότι εκτεινόταν σε ολόκληρο τον κόσμο», όπως σημείωνε εύστοχα ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα στο βιβλίο του «Τολμώ να ελπίζω». Βιβλίο που έγραψε πριν γίνει Πρόεδρος ακριβώς για να γίνει Πρόεδρος, υποκλέπτοντας την ψήφο όσων Αμερικανών, που δεν είναι λίγοι, που είχαν εναντιωθεί στον πόλεμο.
Συνέχεια της ιμπεριαλιστικής επιβολής
Ως Πρόεδρος, φυσικά, όχι μόνο δεν έχει «αλλάξει την ατζέντα του πολέμου», αλλά τη συνεχίζει και την έχει διευρύνει τόσο που ορισμένα αμερικανικά ΜΜΕ ήδη τον έχουν χαρακτηρίσει ως «τον πλέον πολεμοχαρή Πρόεδρο στην ιστορία των ΗΠΑ», καθώς με «αριστοτεχνικό» τρόπο προωθεί εντατικά τα ιμπεριαλιστικά πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ, εξαπολύοντας πόλεμο παντού δίχως ποτέ να τον κηρύσσει επισήμως. Αντιθέτως «κήρυξε το τέλος του πολέμου στο Ιράκ» και έχει προαναγγείλει το «τέλος του πολέμου στο Αφγανιστάν» με την απόσυρση των κατοχικών δυνάμεων, υποτίθεται στα τέλη του 2014.
Για την διεύρυνση το πολέμου, ο Πρόεδρος Ομπάμα χρησιμοποιεί το «φάντασμα» της ισλαμικής τρομοκρατίας, ακριβώς όπως ο προκάτοχός του, που ωστόσο δεν το ονομάζει ποτέ έτσι, αλλά γενικά... «δίκτυο τρομοκρατών» ή «εξτρεμιστική δράση». Επανέλαβε δε από το βήμα του Συνεδρίου των Δημοκρατικών στο Σάρλοτ, της Βόρειας Καρολίνας, που ανανέωσε το προεδρικό χρίσμα, ότι παρά τη δολοφονία του Μπιλ Λάντεν, ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει. Οχι ότι θα έδινε έστω και ένα λεκτικό τέλος, αλλά ειδικά υπό το πρίσμα ότι οι δημοσκοπήσεις του δίνουν προβάδισμα τουλάχιστον 13% έναντι του αντιπάλου του Ρεπουμπλικανού υποψήφιου Μιτ Ρόμνεϊ στον τομέα καταπολέμησης της τρομοκρατίας, έχει ανάγει σε κεντρικό θέμα της προεκλογικής προεδρικής του καμπάνιας το ζήτημα του πολέμου, της εξάρθρωσης των τρομοκρατών και της δολοφονίας του Οσάμα μπιν Λάντεν.
Από την «ισλαμιστική τρομοκρατία» στην «εξτρεμιστική δράση»
Πρόκειται για το ίδιο «δίκτυο» επί της ουσίας, που οι ΗΠΑ δημιούργησαν με προεδρικό διάταγμα για τη χρηματοδότησή του που υπέγραψε στις 3 Ιουλίου 1979, ο τότε Πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ. Οι Μουτζαχεντίν του Αφγανιστάν είναι ο «γεννήτορας» της Αλ Κάιντα. Ιθύνων νους των «μουτζαχεντίν» στο Αφγανιστάν, των οποίων την οργάνωση είχε αναλάβει ο Σαουδάραβας Οσάμα Μπιν Λάντεν, ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας του τότε Προέδρου Κάρτερ και μέντορας του Προέδρου Ομπάμα.
Η «αγαστή» συνεργασία με την Αλ Κάιντα δεν τελείωσε με την επιτυχή έκβαση του αγώνα των Μουτζαχεντίν ενάντια στο λαϊκό καθεστώτος στο Αφγανιστάν και την αξιοποιήσή του ενάντια στην ΕΣΣΔ. Συνεχίστηκε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90, στη Βοσνία, όπως αποκαλύπτει ο πρώην αναλυτής και αξιωματούχος της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών και καθηγητής στρατηγικής στη Ναυτική Σχολή Πολέμου (Naval War College), Τζον Ρ. Σίντλερ, στο βιβλίο του Unholy Terror: Bosnia, Al-Qaida, and the Rise of Global Jihad (Ανίερος τρόμος: Βοσνία, Αλ Κάιντα και η Ανοδος της Παγκόσμιας Τζιχάντ - ιερού πολέμου), ενώ οι Μουτζαχεντίν έχουν απλωθεί παντού, και έχουν γίνει το όχημα για τον πόλεμο στη Λιβύη, είναι βασικοί παράγοντες αποσταθεροποίησης στη Συρία αλλά και στο Ιράκ και άλλες χώρες της περιοχής. Βρίσκονται στη Σομαλία, στο Σουδάν και το Κέρας της Αφρικής, ενώ μέσω της «Λιβύης» έχουν εξαπλωθεί στην περιοχή του Σαχέλ και της υποσαχάριας Αφρικής. Και φυσικά στην Ασία, όπου οι «μάρτυρες» της Αλ Κάιντα συνεχίζουν το μπαράζ επιθέσεων, καθώς, μετά τη Νέα Υόρκη, το Μπαλί, στο πολυπληθέστερο μουσουλμανικό κράτος στον κόσμο, στην Ινδονησία, ήταν ο επόμενος στόχος το 2002 με βόμβες στην τουριστική περιοχή Κούτα που αφαιρούν 202 ζωές.
Το άλλο μεγάλο «θύμα» των συνεπειών της 11Σεπτέμβρη είναι ο αμερικανικός λαός καθώς με τον Πατριωτικό Νόμο που κηρύχθηκε παράλληλα με τον πόλεμο καταστέλλονται οι πολιτικές ελευθερίες, τα ατομικά και τα ανθρώπινα δικαιώματα ενώ λίγους μήνες μετά σε καταστρατήγηση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου ανοίγουν οι διαβόητες φυλακές στη στρατιωτική βάση του Γκουαντάναμο.
Το Γκουαντάναμο μετατράπηκε πολύ σύντομα σε κολαστήριο, εξαιτίας των βασανιστηρίων. Τα βασανιστήρια ήταν το σήμα κατατεθέν και στις φυλακές Αμπού Γκράιμπ του Ιράκ, αλλά και στα «μαύρα κελιά» που έχει στήσει η CIA ανά τον κόσμο, που τα τροφοδοτεί με τις παράνομες παρακολουθήσεις, τις περίφημες έκτακτες μεταγωγές, τις απαγωγές και βάναυσες ανακρίσεις υπόπτων για τρομοκρατία σε μυστικές φυλακές τρίτων χωρών.
Η πρώτη διακήρυξη του Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα με την ανάληψη των καθηκόντων του το Γενάρη του 2009 ήταν το κλείσιμο του Γκουαντάναμο μέσα σε ένα χρόνο. Το Γκουαντάναμο δεν έκλεισε ποτέ, αντιθέτως τα στρατοδικεία έχουν ξεκινήσει εκ νέου.
Οσο για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες υπό το Ομπάμα; Ο ισλαμιστικός τρόμος έχει μετατραπεί σε εξτρεμιστικό τρόμο, ένας όρος που επιδέχεται πολλές ερμηνείες. Στο έδαφος της «εξτρεμιστικής» δράσης, καλλιεργήθηκαν τα περί «σεβασμού της νομιμότητας», τα περί «ανομίας» και όλα τα συναφή ιδεολογήματα που μοναδικό και απώτερο στόχο είχαν τη σκληρή καταστολή και τη σταδιακή νομιμοποίηση της απαγόρευσης, με κάθε τρόπο, της οποιασδήποτε αντίδρασης ή έκφρασης διαμαρτυρίας. Ετσι, στα χρόνια του Προέδρου Ομπάμα, οι «μυστικές φυλακές της CIA» ανασυστήνονται, όπως π.χ. στη Σομαλία. Ο Πρόεδρος Ομπάμα έχει επιπλέον το δικαίωμα να δίνει προσωπικά εξουσιοδότηση για δολοφονίες «υπόπτων» ανά τον πλανήτη, ακόμη και Αμερικανών πολιτών. Ο Πατριωτικός Νόμος παραμένει σε απόλυτη ισχύ και όχι μόνο αυτό. Κατά το νέο αμυντικό δόγμα η Ασία είναι το νέο επίκεντρο, ενώ αμέσως μετά έρχεται ο «εσωτερικός εχθρός». Ετσι, η αστυνομία εξοπλίζεται με όπλα που έχουν ήδη δοκιμασθεί στα πεδία πολέμου στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, με μη επανδρωμένα αεροσκάφη και τεθωρακισμένα οχήματα. Οι παρακολουθήσεις συνεχίζονται και εντείνονται. Οι προληπτικές συλλήψεις εντάσσονται στην ημερήσια διάταξη των αρχών ασφαλείας, οι διαδηλώσεις απαγορεύονται, ενώ ακόμη και το να παρέχεις τροφή σε αστέγους θεωρείται πλέον ποινικό αδίκημα. Αυτά στις ΗΠΑ υπό την προεδρία του Δημοκρατικού Ομπάμα, που πλασάρεται έναντι του υποψηφίου των Ρεπουμπλικάνων Μιτ Ρόμνεϊ, και πάλι ως η «ελπίδα για τον αμερικανικό λαό» στις εκλογές της 6 Νοέμβρη. Ενός λαού που εν μέσω βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης βρίσκεται εγκλωβισμένος στα γρανάζια ενός δικομματικού συστήματος, που αναπαράγει τη βαρβαρότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου